Κάποιο πάθος μου τρελό

Φέρε τη συνταγή σύντροφε.

Όλοι οι "νεοέλληνες" παλεύουν για ένα πτυχίο.

Γιατί όχι και γω;

Από νωρίς φτάσαμε, να ξεμπερδεύουμε.

Στην αίθουσα αναμονής.

Τυχαίες ευχάριστες συναντήσεις.

Στην ουρά εμείς και τσιγγάνοι.

Σαν τους τσιγγάνους κι εμείς.

Αποτελούμε τη δική μας φυλή.

Μια φυλή πειρατών που ενώ θέλει να καταλάβει τ’ άστρα,

παραπατάει, πέφτει και σούρνεται στα γήινα χώματα.

Τον προκριματικό γύρο τους τον είχαμε πάρει.

Ήταν η τελευταία μας παράσταση.

Βαριόμουν να παίξω θέατρο κι ευτυχώς δε χρειάστηκε.

Παρόλα αυτά ήμασταν έτοιμοι για μάχη.

Όπως και να χει πάντως δεν θέλει θεατρικές ακροβασίες.

Δεν είναι άσχετοι.

Μπορούν να καταλάβουν ποιος έχει θέμα και ποιος όχι.

Ποιος δε θέλει και ποιος δε μπορεί.

Το ζήτημα είναι απλό με εμάς.

Δεν μας θέλουν.

Ζημιά και βάρος θα ήμαστε αν μας πάρουν.

Στρατιώτες που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σαλτάρουν,

και να αρχίσουν να θερίζουν με τη ξιφολόγχη κανένα φασισταριό.

Εν δυνάμει σαλταρισμένοι με κρίσεις ακραίας επιθετικότητας.

Το πήραμε χωρίς πολλά - πολλά.

Κατατάχτηκα στη στρατιά των τρελαμένων.

Να σαι περήφανη μάνα. Τα κατάφερα.

Απέκτησα κι εγώ επιτέλους ένα πτυχίο.

Παραδίπλα η θάλασσα έλαμπε μες στον καλοκαιρινό ήλιο.

Θα ήταν ωραία να κάναμε μια βουτιά.

Αλλά πού χρόνος για τέτοια.

Έπρεπε να γυρίσουμε στην Αθήνα.

Πιο τρελός μες στην πόλη, ξανά.

Το μυαλό οπλισμένο.

Με το μαχαίρι ακόμη στα δόντια σφιχτά, μαγκωμένο.